Αν ο σκύλος σου ή εγώ ζούσαμε στην Αρχαία Ελλάδα, τότε το πιο πιθανό θα ήταν να μας είχαν για κυνηγούς ή φύλακες των σπιτιών και των κοπαδιών ή ακόμα και ως συντρόφους. Υποστήριζαν πως έπρεπε να μιλούν όμορφα και με επαινετικά λόγια στα σκυλιά τους οι ιδιοκτήτες. Επίσης, ο Αρριανός που έγραψε την βιογραφία του Μέγα Αλέξανδρου έλεγε πως κάθε ιδιοκτήτης έπρεπε να χαϊδεύει συχνά τον σκύλο του και ιδιαίτερα στο κεφάλι και στα αυτιά και να του μιλάει με χαϊδευτικό και επαινετικό τόνο συχνά λέγοντας ταυτόχρονα και το όνομά του. Συγκεκριμένα έλεγε ” και στα σκυλιά αρέσουν οι έπαινοι, όπως και στους ανθρώπους ευγενικής καταγωγής”.
Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τους σκύλους για να κυνηγούν λαγούς, ελάφια και άγριους κάπρους.
Εμείς οι σκύλοι πρωταγωνιστούμε και σε πανάρχαιες μυθολογικές παραδόσεις όπως στο συγκινητικό επεισόδιο του Άργου, του σκύλου του Οδυσσέα, ο οποίος αναγνώρισε τον κύριό του έπειτα από απουσία είκοσι χρόνων, κούνησε την ουρά του, αλλά δεν είχε πια τη δύναμη να συρθεί για να πάει κοντά του.
Στην αρχαία ελληνική φιλολογία αναφέρονται επίσης συχνά οι κατοικίδιοι σκύλοι. Όπως ο Αριστοφάνης στις Σφήκες παραδίδει μια διασκεδαστική περιγραφή της δίκης του σκύλου Λάβητου, τον οποίο υποπτεύονταν πως είχε κλέψει λίγο τυρί.
Ο Μέγας Αλέξανδρος λέγεται πως είχε ιδρύσει μια πόλη που ονομαζόταν Περίτας σε ανάμνηση του αγαπημένου του σκύλου που είχε αυτό το όνομα κι επιπλέον θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων.
Επίσης, πολλοί κυνηγετικοί σκύλοι παριστάνονται και σε μερικά σικελικά νομίσματα. Και τέλος, ιεροί σκύλοι φυλάσσονταν στο Ιερό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο γιατί όπως τα ιερά φίδια, πίστευαν πως οι σκύλοι αυτοί θεράπευαν τους ασθενείς γλείφοντας τους. Και ο Ασκληπιός παριστάνεται καμιά φορά μαζί με έναν σκύλο. Επίσης , οι γεωργοί έπρεπε να περάσουν τους σκύλους τους μέσα από τον καπνό μιας φωτιάς, μια ενέργεια που πίστευαν ότι βοηθάει στον εξαγνισμό και ταυτόχρονα στην προστασία τους από τις αρρώστιες.
Ενδιαφέρον έχουν επίσης οι ταφικές πρακτικές που έχουν σχέση με το σκύλο. Οι περισσότερες ταφές που έχουν εντοπιστεί παρατηρείται πως συνήθως έχουν σχέση με ανθρώπινες ταφές. Έχουν ερευνηθεί λάκκοι που περιέχουν και οστά σκύλων. Εντοπίζονται κοντά σε ανθρώπινες ταφές. Ενδιαφέρον έχουν κάποιοι με οστά σκύλων και βρεφών. Οι μεμονωμένες ταφές σκύλων είναι λίγες, όμως δηλώνουν τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και σκύλου, κάποιες από αυτές γνωρίζουμε πως συνοδεύονταν από επιγράμματα.
Πώς όμως διαλέγανε τα σκυλιά τότε, ξέρετε; Ένας Ρωμαίος συγγραφέας ο Νεμεσιανός ειδικός στα κυνηγόσκυλα, έλεγε πως ο παρακάτω τρόπος ήταν ο πιο αξιόπιστος όσον αφορά την επιλογή ενός υγιούς και καλού κουταβιού.
Ποιος ήταν; Πρότεινε στον άνθρωπο που ήθελε να επιλέξει ένα κουτάβι, να μαζέψει όλα τα κουτάβια , να τα περικυκλώσει μ’ ένα σχοινί το οποίο θα το έχει πρωτύτερα βουτήξει σε λάδι και μετά να του βάλει φωτιά. Τότε η μητέρα σκυλίτσα θα μπει μέσα και θα σώσει με σειρά προτεραιότητας τα κουτάβια. Το πρώτο λοιπόν θα ήταν και το καλύτερο. Γενικότερα όμως ένα χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να προσέξει κάποιος στην επιλογή ενός κυνηγόσκυλου ήταν να έχει μεγάλα και μαλακά αυτιά και μακρύ, εύκαμπτο λαιμό για να εφαρμόζει καλά το κολάρο. Επίσης, το στέρνο του θα έπρεπε να είναι φαρδύ, οι ώμοι θα πρέπει να είναι σε κάποια απόσταση ο ένας από τον άλλον και τα πίσω του πόδια ελάχιστα πιο μακριά από τα μπροστινά για να κυνηγάει εύκολα λαγούς στις ανηφόρες. Και τέλος, το τρίχωμά του θα έπρεπε να είναι γυαλιστερό , πυκνό και μαλακό.
Αφού λοιπόν ο αρχαίος επέλεγε το κατάλληλο κουτάβι στη συνέχεια μελετούσε τι όνομα να του δώσει. Σημασία είχε η σημασία του ονόματος να παραπέμπει σε δύναμη, κύρος για να ανεβάζει το γόητρο του ιδιοκτήτη ενώ ο Ξενοφώντας, ο Έλληνας ιστορικός, έδινε την εξής συμβουλή για τα ονόματα των κυνηγόσκυλων: να είναι σύντομα, μονοσύλλαβα το πολύ δισύλλαβα για να μπορεί να τα προφέρει ο ιδιοκτήτης με ευκολία.
Τέλος οι αρχαίοι ιδιοκτήτες έδιναν μεγάλη σημασία στην διατροφή του σκύλου τους. Στα κουτάβια έδιναν μαλακωμένο ψωμί σε κατσικίσιο ή προβατίσιο γάλα κι αν ήταν κουτάβι που προοριζόταν να γίνει ένα εκπαιδευμένο κυνηγόσκυλο τότε πρόσθεταν και λίγο αίμα από το ζώο που θα εκπαίδευαν το κουτάβι να μάθει να κυνηγάει. Επίσης, όταν έτρωγε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης καθάριζε τα χέρια του με ψωμί και μετά το έδινε αυτό στον σκύλο μαζί με κόκαλα και τα αποφάγια, όπως και μετά από κυνήγι μοιραζόταν τα κομμάτια από τα θηράματα όπως κουνέλια, αγριογούρουνα και ελάφια. Σε ειδικές περιπτώσεις τους δίνανε μια λιχουδιά από βοδινό συκώτι πασπαλισμένο με κριθάρι, ψημένο στα κάρβουνα.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν δείχνουν την ιδιαίτερη σχέση που είχαν οι άνθρωποι με τους σκύλους τους ακόμα και στα αρχαία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν και πολλά αρχαία συγγράμματα που αναφέρονται στην αγάπη που είχαν οι αρχαίοι ιδιοκτήτες στους πιστούς τους φίλους και συντρόφους στη ζωή.
Αυτό είναι ένα μάθημα για την σημερινή εποχή όπου η σχέση σύγχρονου ανθρώπου και σκύλου κλονίζεται είτε λόγω κρίσης είτε λόγω ύπαρξης κάποιων μη φιλόζωων που ενεργούν λανθασμένα κατά των σκύλων και πολλές φορές επικίνδυνα.
20
20
